Przepuklina powstaje w momencie, gdy narządy wewnętrzne (np. fragment jelita, jajnik, fragment pęcherza moczowego) ulegają przemieszczeniu poza obszar jamy brzusznej i umiejscawiają się w tzw. worku przepuklinowym. U noworodków najczęściej mamy do czynienia z przepukliną pępkową – powstałą na skutek nieprawidłowego zrostu otworu u podstawy pępowiny. U dzieci starszych może się ona rozwinąć np. z powodu szybkiego wzrostu, aktywności fizycznej czy osłabienia/niewystarczającego wykształcenia mięśni brzucha. Ten rodzaj przepukliny występuje również u dorosłych – w tym zdecydowanie częściej u kobiet (ok 10 razy częściej niż u mężczyzn).

Leczenie każdej postaci przepukliny polega na przeprowadzeniu zabiegu operacyjnego w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym. Występują 2 typy tzw. zaopatrzenia przepukliny – beznapięciowy, w którym używa się specjalnych siatek (np. polipropylenowych) o różnych kształtach oraz napięciowy – w przypadku którego używa się własnych tkanek pacjenta.

Przepuklina pachwinowa operowana jest tzw. złotym standardem, czyli metodą Lichtensteina z użyciem płaskiej siatki polipropylenowej. Kolejne kroki podczas zabiegu to:

• wypreparowanie worka przepuklinowego,
• odprowadzenie go do jamy brzusznej,
• wzmocnienie tylnej ściany kanału pachwinowego za pomocą materiału syntetycznego.

Rekonwalescencja pozabiegowa ma szybki przebieg – pacjent już klika godzin po operacji, gdy minie ból, może zacząć chodzić, a po około 2 tygodniach wraca do normalnego funkcjonowania.

Przepuklina pępkowa operowana jest w znieczuleniu ogólnym. Zabieg wykonywany jest metodą beznapięciową polegającą na użyciu siatek z tworzywa sztucznego dla wzmocnienia osłabionej struktury:

• po odsłonięciu worka przepuklinowego i wypreparowaniu go, chirurg dostaje się do wrót przepukliny,
• po kontroli worka przepuklinowego odprowadza jego zawartość na miejsce w głąb jamy otrzewnej,
• w kolejnym etapie, po wcześniejszym odprowadzeniu jelit, odcinany jest worek przepuklinowy,
• następnie chirurg zszywa odpowiednio przygotowane płaty powięziowe i przechodzi do zszycia otrzewnej ściennej z pochewkami mięśnia prostego brzucha.

Schorzenie to bardzo często dotyka m.in. osoby otyłe, kobiety w ciąży, mężczyzn mających problemy z oddawaniem moczu (np. z powodu przerostu prostaty), osoby wykonujące ciężką pracę fizyczną. Ryzyko pojawienia się przepukliny brzusznej wzrasta u osób starszych, a także u kobiet, które przeszły kilka porodów. Występuje również w przypadku astmatyków i chorych, którzy zmagają się z intensywnymi atakami kaszlu. Operacja polega na:

• bezpośrednim zeszyciu powięzi i tkanek mającym na celu zlikwidowanie wrot przepukliny; tego rodzaju zabieg jest zwykle wykonywany w przypadku małych przepuklin,
• jeśli rozejście tkanek (wrota przepukliny) jest bardzo szerokie, stosuje się tzw. metody beznapięciowe, które mają na celu zaopatrzenie przepukliny bez zszywania tkanek pod napięciem.

W przypadku większości metod beznapięciowych stosuje się wszczep specjalnej siatki, którą umieszcza się w obrębie powłok brzusznych, a następnie przymocowuje do otaczających tkanek za pomocą szwów. Technika ta umożliwia obniżenie częstości nawrotów przepuklin brzusznych zwłaszcza w przypadku przepuklin o dużych rozmiarach.

Rozpoznanie i kwalifikacja do odpowiedniego leczenia odbywają się w Poradni Chirurgicznej Medical Clinic Podhale podczas konsultacji z lekarzem chirurgiem, na podstawie wnikliwego badania podmiotowego (wywiadu) i dokładnie przeprowadzonego badania przedmiotowego (badanie fizykalne). Badanie fizykalne przeprowadzane jest w dwóch pozycjach – stojącej i leżącej.

Należy pamiętać, że każdy przypadek przepukliny musi zostać skonsultowany z lekarzem specjalistą, ponieważ pozostawienie jej grozi stopniowym powiększaniem i właśnie zagrażającym życiu uwięźnięciem!

Jest to sytuacja, w której np. kawałek jelita zakleszcza się w tzw. worku przepuklinowym – w efekcie pojawiają się silne bóle brzucha, omdlenia, wymioty, wzdęcia brzucha i generalnie pogarsza się ogólny stan dziecka. Następuje stopniowe upośledzenie ukrwienia danego organu, co w następstwie może prowadzić do jego niedrożności i/lub martwicy.

Uwięźnięcie wymaga szybkiej konsultacji ze specjalistą i przeprowadzenia zabiegu operacyjnego. Zabiegi operacyjne wykonywane są ambulatoryjnie metodami tradycyjnymi albo laparoskopowo, w ramach tzw. chirurgii jednego dnia.

Przed zabiegiem Pacjent powinien wykonać następujące badania:

• morfologię krwi,
• poziom elektrolitów (sód, potas),
• stężenie mocznika i kreatyniny,
• podstawowe parametry układu krzepnięcia (czas protrombinowy, INR, APTT, fibrynogen),
• ogólne badanie moczu,
• grupę krwi,
• poziom HBS i HCV,
• EKG,
• RTG klatki piersiowej.