Zespół Cushinga jest ściśle powiązany z nadczynnością nadnerczy – a dokładniej zbyt wysokim poziomem produkowanego przez część korową kortyzolu. Najczęściej jest on wywołany przez długotrwałe zażywanie wysokich dawek kortykosteroidów, które wykazują działanie zbliżone do kortyzolu. Są one stosowane np. w leczeniu chorób zapalnych – RZS (reumatoidalnego zapalenia stawów), tocznia, astmy, nieswoistego zapalenia jelit, a także w celu zapobiegnięcia odrzucenia organów po przeszczepach.

Drugą przyczyną objawów zespołu Cushinga jest samoistna nadczynność nadnerczy – gdy gruczoł ten produkuje zbyt dużo hormonu. Związana jest ona m.in. z wystąpieniem nowotworu nadnerczy czy też gruczolaka kontrolującej nadnercza przysadki mózgowej.

Choroba ta daje wiele różnorodnych objawów, wśród których najbardziej charakterystyczne są:

• zmiany skórne – zwłaszcza,
• fioletowo-różowe rozstępy na brzuchu, udach, piersiach i ramionach,
• znaczny wzrost wagi ze specyficznym odkładaniem się tkanki tłuszczowej w okolicy brzucha oraz karku (tzw. bawoli kark) i twarzy (staje się ona bardzo zaokrąglona – nazywa się ją potocznie ,,księżycem w pełni”.

Wśród dodatkowych objawów można wymienić:

• ogólne zmęczenie oraz poczucie osłabienia mięśni,
• zmiany w obrębie skóry – zmniejszenie jej grubości, skłonność do powstawania siniaków i uszkodzeń oraz spowolnione gojenie ran,
• problemy psychologiczne: agresja, niepokój, napady depresyjne, problemy z kontrolowaniem emocji,
• nietolerancja glukozy, często prowadząca do cukrzycy,
• częste oddawanie moczu przy jednocześnie wzmożonym pragnieniu,
• osłabienie struktury kości mogące skutkować osteoporozą.

Leczenie zespołu Cushinga opiera się przede wszystkim na obniżaniu poziom kortyzolu w organizmie Pacjenta i jest uzależnione od przyczyny wystąpienia tej dolegliwości. W przypadku polekowego zespołu – związanego z długotrwały przyjmowaniem kortykosteroidów – wystarczy zazwyczaj zmniejszenie dawki albo zmiana leku.

Natomiast gdy przyczyną nadprodukcji kortyzolu są nowotwory – nadnerczy, poddaje się je wycięciu, a produkowane przez nadnercza substancje i hormony są suplementowane tak długo, dopóki organizm nie powróci do samodzielnej regulacji ich poziomu. W niektórych przypadkach nadnercza nie powracają do sprawności – wtedy konieczna jest całożyciowa suplementacja.

Z kolei jeśli zespół Cushinga wywołał guz przysadki – konieczna jest interwencja neurochirurgiczna. Czas rekonwalescencji jest uzależniony od obranej metody leczenia.